IK WOU…

Ik wou dat er nog iets bestond waar ik enthousiast van kan worden. Iets waarop ik oprecht kan reageren, met oprechte emoties in plaats van acteerwerk vanuit een herinnering aan vroeger toen ik nog wel… ladiedadieda.

Er is niet iets dat ik bijzonderder vind dan iets anders, het één is hetzelfde als het ander. Een gruwelijke dood is hetzelfde als een nieuwe geboorte, een bloeiende bloem verschilt niet van een verkankert hart.

Ik weet dat het gewaardeerd wordt als ik ergens enthousiast over ben of ergens om treur. Ik weet die emoties nog te acteren, maar in werkelijkheid is er niets waarvoor ik nog enige opwinding of wat voor emotie dan ook voel.

Ik doe alsof, ik acteer. Alles wat gebeurt kan net zo goed niet gebeuren of erger zijn… mij maakt het niets uit. Ik acteer en moet er van uitgaan dat ieder ander gelooft dat het echt is wat ik doe of zeg, want anders heeft het acteren ook geen zin meer.