Dinsdagavond, voor het slapen gaan, stelde ik mij, na een aantal dagen van depressief gevoel, de vragen: “Wie ben ik om te willen dat het anders moet zijn?” en “Waar is dan die ik die ik denk te zijn?”
Op beide vragen kreeg ik geen antwoord. En als er niemand is die het anders kan willen, dan is er ook niemand om depressief te zijn… dat moet namelijk dezelfde IK zijn. Ik weet dat dit niet logisch klinkt, maar het feit wil wel dat de volgende dag een geweldige dag was zonder enige vorm van depressiviteit.
Nu weet ik niet of het toevallig is dat de depressie verdween na het stellen van de vragen en het feit dat er geen antwoorden op zijn, maar het is wel iets dat ik frappant vind en wat ik opnieuw ga proberen te doen wanneer er zoiets als depressief gevoel over me heen komt.
Ik houd jullie op de hoogte of, als je last van depressieve gevoelens hebt, probeer het zelf eens uit.
Autolyse 
het verschil tussen ‘persoonlijk’ depressief zijn en ‘onpersoonlijk’ depressief zijn.
In het eerste geval lijkt het waar te zijn, in het tweede geval is het niet waar.
Zoiets…
LikeLike
Ik heb steeds sterker het vermoeden dat “depressie”, en verder alle andere gevoelens ook, alleen kan bestaan als het serieus wordt genomen, als het “waar” lijkt te zijn. Dan wordt het iets dat IK heb of ben of voel, zonder die ik is het slechts wat IS zonder oordeel of waarde.
LikeGeliked door 1 persoon