Soms wordt het me allemaal teveel. Dan is er zo’n bombardement aan meningen, geloven en overtuigingen van andere mensen dat ik de bijna onbedwingbare drang voel te reageren… omdat het simpelweg allemaal niet waar is… en dan ontstaat er een soort van “kortsluiting” dat zich uit in “boosheid” (ik kan even geen andere omschrijving bedenken).
Veel mensen maken het vaak te ingewikkeld omdat ze de basis waarheid van dit bestaan over het hoofd zien, en dat is:
“Er is nooit iets gebeurd.”
Als je dit niet duidelijk voor ogen ziet, als je niet begrijpt wat dit werkelijk inhoudt, dan ben je dus niet in staat om een gefundeerde mening te hebben over dit schijnbare bestaan.
Er is nooit iets gebeurd! Het enige dat waar is, wat altijd waar is geweest en altijd waar zal zijn, is dat wat was voordat er het idee ontstond dat er iets is gebeurd. Maar er is niets gebeurd en er zal ook nooit iets gebeuren, dus dat wat er was voor dat domme idee is er nog steeds en is bovendien het enige dat is.
Dit, wat om ons heen schijnt te gebeuren en waarover we allemaal meningen hebben, en theorieën, en overtuigingen, is niet.
Het is NIET. PUNT! EINDE VERHAAL!
En op een of andere manier wil dit maar niet doordringen bij de meeste mensen. Zelfs mensen waarvan ik vermoed dat ze best wel heel erg “wakker” zijn, willen dit maar niet inzien. Ik zeg het nog één keer, neem het in je op, ga er mee naar bed en sta er ’s ochtends mee op: ER IS NOOIT IETS GEBEURD!
Autolyse 
Beste Frits.
Een hele opluchting en rust zou dat betekenen en ik betwijfel of ik begrijp wat jij bedoelt. Ik zie namelijk tegelijkertijd dan, dat al die meningen en overtuigingen ook nooit gebeurd zijn. Ik twijfel of ik het zie, zoals jij het bedoelt, omdat jij schrijft, dat je je er boos over maakt.
Groet.
Ingrid
LikeLike
Die “boosheid” is voornamelijk een irritatie over dat ik het niet duidelijk genoeg kan overbrengen op anderen, het is een irritatie over de tekortkoming van woorden. De kennis dat er nooit iets is gebeurd is wat me uiteindelijk weer rust brengt. Er zijn voortdurend onverwachte momenten waarop die realisatie even niet gezien wordt en dan neemt ego het meteen weer over, gemiddeld duurt dat een uurtje, soms wat langer, en dan is het weer voorbij en weet ik weer dat er niet iets is gebeurd… en kan ik mijzelf weer uitlachen over die domme boosheid.
Je moet voortdurend op je hoede zijn voor die ego-denkgeest die meteen zijn kans grijpt als je even niet oplet… dat zal altijd zo blijven, in meer of mindere mate, zo vermoed ik.
LikeLike
Vaker dacht ik na jouw uitleg te begrijpen wat je bedoelt, juist omdat je het zo herkenbaar verwoordt. In de praktijk, echter, nam toch regelmatig mijn ego het weer over en kon ik ook pas naderhand inzien, dat….. en ermee lachen. Dat was voor mij het signaal, dat ik toch niet begrepen had wat jij schrijft, want dan zou volgens mij het ego helemaal geen kans meer moeten hebben gehad, want als je het ziet, dan zie je het en dan heeft het ego geen schijn van kans meer (was mijn gedachte).
In jouw laatste bericht zag ik de tegenstrijdigheid van het “zien” en “ego-reactie”, naar mijn idee, dus dacht ik het niet te begrijpen, omdat jij je vooral niet door je ego zou laten foppen (mijn gedachte). Nu ik lees, dat dat jou ook gebeurt, zie ik dat dat ook niet anders kan misschien en dat mijn idee van dat ik het zou snappen pas gold als ik egoloos zou zijn, niet bestaat, zo lang ik hier rond huppel. Ik zie nu, dat jouw “boosheid” niets anders is, dan mijn reactie op jouw blog. “Boosheid” zou ik eerder meer egogehalte geven en nu zie ik dat anders. Zowel “boosheid” als reageren op een blog, daarmee maak je jezelf tot “iets” en dat is wat het ego doet? Egoloos zou betekenen,dat ik niet meer “mee doe”. Geen acties, reacties op niks. De rust en de lol zit ‘m dan in het blijven zien, dat je kijkt naar egogedrag en dat het egogedrag op zich niet iets is, dat weg moet? En dat in het kijken zelf, de werkelijkheid, niets gebeurt en dat egogedrag niet werkelijk is?
LikeLike
Beide gevallen zijn mogelijk. Het kan zijn dat je niets meer gaat doen, zoals bijvoordeeld Ramana Maharshi, of je kunt nog steeds deel hebben aan de illusie. In het laatste geval heb je een ego-denkgeest nodig om te kunnen functioneren. Deze ego-denkgeest is het karakter van de rol die je dan speelt, en soms kun je dan “opgaan” in die rol en het even serieus nemen.
Er is van Nisargadatta Maharaj en zeker van UG Krishnamurti bekend dat ze ontzettend boos en agressief konden worden wanneer een bezoeker niet wilde begrijpen wat ze zeiden (dat herken ik heel erg) en dat is omdat die ego-denkgeest-jas die ze hebben aangetrokken om te kunnen “doen” in de wereld, even de overhand nam.
Als ik alleen maar zou kijken en ervaren, zonder te reageren, dan zou ik geen reden meer zien om hier te zijn en waarschijnlijk gewoon zelfmoord plegen. Dus ik kies er voor (niet ik als persoon, maar ik als punt van perceptie van ” Dat wat is”) om de ego-denkgeest-jas van Frits aan te trekken, net te doen alsof ik Frits ben en mee te doen, met als risico dat de ego-denkgeest zijn kans ziet om het even over te nemen.
Het nadeel hiervan is dat mensen al snel denken dat ik niet wakker ben omdat ik nog steeds boos wordt, maar die misvatting neem ik dan ook maar voor lief.
LikeLike
Duidelijk, dank je wel!
LikeLike
Graag gedaan, jij ook bedankt voor je reacties.
LikeLike