Sinds kort ben ik naast In De Zandbak nog een extra weblog begonnen. Hierin probeer ik te beschrijven hoe het dagelijkse leven er uitziet wanneer dit wordt ervaren vanuit het volwassen perspectief. Op zich ging In de Zandbak daar ook al over, maar deze nieuwe weblog is daarin nog iets specifieker.
Kom maar even kijken als je nieuwsgierig bent:
FRITS SNIPS:
HET DAGELIJKSE LEVEN VANUIT HET
VOLWASSEN PERSPECTIEF
Droomstaat.wordpress.com is vanaf nu mijn ‘officiële’ overkoepelende website waaronder de cursus website AUTOLYSE.NL en de weblogs AUTOLYSE WEBLOG en IN DE ZANDBAK vallen.
Deze site is opgezet voor het geven van algemene informatie over wie ik ben, wat ik doe en wat ik te bieden heb. Het uitgangspunt is dat de natuurlijke staat van elk personage op aarde — wat ik ervaar als een Droomstaat — het recht heeft tot ontwaken uit die Droomstaat, wanneer dat personage dat schijnbaar wil.
Waarheid is onveranderlijk, want als Waarheid de ene keer A is en de andere keer B dan was het toen het A was niet waar, aangezien het dan nooit B had kunnen worden. Wanneer deze onweerlegbare logica tot je doordringt dan kun je dit bestaan op aarde nooit meer zien als ‘waar’, aangezien letterlijk alles op deze aarde — en zelfs in het gehele universum — veranderlijk is.
Zo ook mijn leven. Ooit had ik een baan waarmee ik een inkomen verdiende. Dat was meer geld dan ik nodig had, dus wat ik overhield zette ik op een spaarrekening. In 2005 raakte ik die baan kwijt. Niet door mijn schuld, maar omdat de stichting waarvoor ik werkte zich niet aan de regels hield en de Gemeente Amsterdam besloot om de subsidie stop te zetten, waardoor de stichting mijn loon niet meer kon betalen
In 2006 vond ik een nieuwe baan waarmee ik opnieuw meer verdiende dan ik nodig had, dus wat ik overhield zette ik opnieuw op die spaarrekening. In 2012 raakte ik ook die baan weer kwijt. Opnieuw niet door mijn schuld, maar omdat het bedrijf waarvoor ik werkte in moeilijk vaarwater kwam door mismanagement en de economische crisis. Ik kwam in de WW terecht en daarna in de bijstand. Dit was geen enkel probleem, omdat ik heel erg zuinig kan leven en niet heel erg veel nodig heb.
Een paar dagen geleden kreeg ik een brief in de bus van de Gemeente Amsterdam waarin staat dat mijn bijstanduitkering is stopgezet. De reden is dat ze vinden dat ik teveel spaargeld heb en dat ik dat geld eerst moet opmaken. Op zich begrijp ik dat wel, maar aan de andere kant is het wel een beetje jammer dat je geen spaargeld mag hebben als je buiten je schuld om je baan kwijtraakt.
Ik heb er vrede mee. Het houdt alleen in dat ik iets serieuzer moet kijken naar mijn uitgaves aangezien er geen inkomen is; het geld gaat letterlijk alleen maar minder worden en er komt niets bij. Bij een gebrek aan ‘status’ — eerst was ik een werkende met een baan, daarna een werkzoekende met een uitkering, en nu ben ik letterlijk niets en niemand meer — heb ik besloten dat ik www.autolyse.nl als mijn huidige baan zie.
Dit houdt in dat ik, bij gebrek aan inkomen, naast de website en het beantwoorden van de e-mails die mij gezonden worden, een nieuwe dienst aanbied… en dat is de mogelijkheid om, tegen een vergoeding (want het is uiteindelijk nu wel mijn baan), een persoonlijk gesprek te voeren in het geval je ergens tegenaan loopt of vastloopt tijdens de Autolyse en/of je Zelfonderzoek.
Mocht je het gevoel hebben dat je dit nodig hebt, dan kun je contact met mij opnemen via de onderstaande link:
En als je die noodzaak niet voelt, dan verandert er verder niets.
Laten we er, voor alle duidelijkheid, niet meer van maken dan het is. Het is twee mensen die een gesprek voeren waarbij de ene met vragen komt die ze gezamenlijk proberen te beantwoorden vanuit de kennis en ervaring van de ander. Laten we er geen leerling-verus-leraar of volgeling-versus-goeroe situatie van maken, want dat is echt bullshit.
Het idee “er is alleen dat wat is” of “er is alleen wat is” is mijns inziens niet correct — of beter gezegd: we kunnen dat niet voor waar aannemen. In mijn persoonlijke ervaring is er namelijk letterlijk niet iets; waarbij ik ‘iets’ zie als fysiek, tastbaar en vooral aantoonbaar. In mijn optiek is er geen wereld en is er nooit iets gebeurd.
Er is schijnbaar een Droomstaat waarin we schijnbaar bestaan, dat zal ik niet ontkennen, maar dat alles bestaat niet echt en hetgeen waarin de Droomstaat schijnbaar plaatsvindt is niet ‘iets’. We geven het ‘overkoepelende gegeven’ namen als Wat Is, God, Het Alles, Het Ene, Brahman of Bewustzijn (ik vergeet er vast een paar), maar dat is alleen omdat het denksysteem — waarmee de Droomstaat schijnbaar wordt gecreëerd — blijkbaar niet in staat is te accepteren dat er iets gedaan wordt of gebeurt zonder dat er ‘iets’ of een ‘entiteit’ bestaat dat het doet.
Maar, er is niets ‘iets’ of een ‘entiteit’ dat iets doet, sterker nog, er wordt helemaal niets gedaan en het denksysteem is een fictief iets binnen een fictieve situatie, dus in plaats van te zeggen “er is wat is” zouden we beter kunnen zeggen, “er is de handeling tot worden”. Met andere woorden, er vindt een handeling plaats waarmee gesuggereerd wordt dat er iets zal ontstaan, maar er zal en kan nooit iets ontstaan en daardoor kan en zal er nooit iets zijn. Beter gezegd, “er is schijnbaar een handeling dat moet leiden tot een poging tot worden”, maar dat is wel een beetje lang. Kort gezegd:
Dit betekent dat er iets — ik noem dit het denksysteem — alleen maar bezig is met een poging om iets te worden of om te bewijzen dat het iets is. Deze poging zal nooit lukken omdat dit een Droomstaat is waarin letterlijk niets waar is, waardoor er nooit iets kan gebeuren en er dus nooit iets is gebeurd.
Als dit gezien wordt, volgt vrijwel automatisch het inzicht dat “ik ben” of “ik besta” niet waar kan zijn en dat dit op zijn best een misplaatste aanname is en op zijn slechts een leugen. Hier is niets mis mee, aangezien de Droomstaat alleen kan bestaan als het dromen voor echt wordt aangenomen en dat is de functie van het denksysteem. Er is dus niets wat iets fout doet, alles gaat precies zoals het moet gebeuren… alleen het idee dat het iets is en dat er iets werkelijk gebeurt of bestaat is ongegrond en mijns inziens niet waar.
Het denksysteem kan dit soort informatie niet verwerken, aangezien het niet gelooft dat het in absolute Waarheid niet iets tastbaars is en in feite niet bestaat. Het denksysteem is niet in staat om te accepteren dat er zoiets als denken kan bestaan zonder fysieke denker. Het denksysteem creëert daarom vanuit het niets een ‘denker’ die de gedachtes denkt en plaatst die fictieve denker vóór het denken en gelooft vervolgens dat het zelf die fictieve denker is. Voor het denksysteem is dit een noodzakelijke constructie.
Aan en over die fictieve denker wordt gedacht in een tastbare vorm — een lichaam in tijd en ruimte. Zo denkt het denksysteem aan zichzelf als een lichaam in het verleden en als een lichaam in de toekomst; en daarom is het denksysteem vanzelfsprekend een lichaam in het heden. Het denksysteem overtuigt zichzelf er op die manier van dat het daarom dus moet bestaan en daarom dus iets moet zijn.
Het denksysteem noemt die fictieve denker die het gelooft te zijn vervolgens “zelf” waarna er een ik-personage is geboren dat er van overtuigd is dat hij zelf denkt in plaats van dat hij bedacht is. En niet alleen gelooft dit ik-personage dat hij denkt en dat het zijn gedachten zijn, maar hij voelt ook en dat zijn zijn gevoelens, hij ervaart ook en dat zijn zijn ervaringen en letterlijk alles wat er gebeurt wordt door dit ik-personage geclaimd als iets wat hij doet of wat hem overkomt.
Vanaf dat moment draait alles om het ik-personage dat is geconstrueerd vanuit een door het denksysteem bedachte en fictieve denker, puur en alleen omdat dit denksysteem niet in staat is te accepteren dat er van alles gebeurt en gedaan wordt zonder doener. Het denksysteem gelooft vanaf dat moment dat het dit ik-personage is en dit ik-personage gelooft vanaf dat moment dat hij bestaat en dat hij alles doet en dat alles wat er gebeurt hem overkomt.
Vervolgens bedenkt het denksysteem aan de hand van wat er schijnbaar allemaal gebeurt allerlei verhalen over dat ik-personage en vanaf dat moment ben jij dat ik-personage en geloof jij te zijn wat het denksysteem gelooft dat het is. Geen moment zul je twijfelen over het feit dat je een fysiek personage bent in een fysieke wereld en geen moment zul je twijfelen dat alles wat er gebeurt werkelijk gebeurt en dat jij degene bent die het doet of dat jij degene bent wie het overkomt.
Op zich is hier niets mis mee, het is simpelweg wat er gebeurt tijdens het dromen van de droom. Maar, zoals we het ik-personage in onze nachtelijke dromen kunnen trainen om zich tijdens het dromen te realiseren dat het zich in een droom bevindt — het zogenaamde lucide dromen –, zo kunnen we ons ook trainen om te zien dat hetgeen we ons lichaam noemen niets anders is dan een gefabriceerd bewijsstuk waarmee het denksysteem wil bewijzen dat het bestaat en dat het dromen geen dromen is maar absolute fysieke werkelijkheid.
Wij zijn, als dit ik-personage, als dit lichaam, in staat om te zien dat we onderdeel zijn van het dromen en dat de wereld waarin we lijken te bestaan een Droomstaat is. We kunnen wakker worden in de droom en het enige wat je daarvoor hoeft te doen is spelen met het idee dat dit dromen zou kunnen zijn, dat het leven een Droomstaat is en dat jijzelf een droomkarakter bent. Speel met het idee dat je misschien niet een mens op aarde bent, en dat alleen levert een zee van informatie op. Wellicht ga je dan zien wat is in plaats van wat niet is, waardoor je kunt gaan zien dat het mechanisme van het denksysteem — zoals hierboven beschreven — wellicht precies is wat er gebeurt en vanaf dat punt gaat de rest vanzelf.
Wakker worden in de droom is te doen als je dat echt wilt. Het is wellicht niet makkelijk en misschien zelfs in eerste instantie niet leuk, maar het is wat mij betreft wel de moeite waard. Of je daarna ook wakker gaat worden of gaat willen worden uit de droom is van latere zorg. Er is een hele grote kans dat je dat niet echt wilt. In principe heb je daar ook geen fuck aan, maar aangezien je niet werkelijk dit droomkarakter bent, heb je daar waarschijnlijk ook niet zo heel veel over te vertellen.
Dit is overduidelijk een onderwerp dat ik hier moet bespreken in plaats van op de weblog In De Zandbak. Terwijl ik het al vele malen gehoord, gelezen en ook gezien heb, werd het me gisteren opeens duidelijk. Waarschijnlijk brak het deze keer volledig door omdat het denken of het denksysteem het niet te pakken kreeg.
De boodschap was duidelijk: er is alleen dromen en er is alleen de Droomstaat en alles wat je doet om wakker te worden in of uit de Droomstaat is dat wat die Droomstaat en dat dromen een werkelijkheidswaarde geeft dat het niet heeft. Door wakker te willen worden en door te proberen wakker te worden versterk je juist het dromen en de Droomstaat en houdt je in stand dat er schijnbaar een ‘jij’ bestaat die wakker kan of moet worden. Het wakker willen worden versterkt alles wat je gelooft dat je wilt verwijderen door wakker te worden.
Het enige wat je hoeft te doen is het dromen zien voor wat het is — te weten, dromen — en de Droomstaat zien voor wat het is — te weten, een Droomstaat — en verder hoef je niets te doen. Alles wat je doet ten opzichte van het dromen en de Droomstaat versterkt juist dat waaruit je denkt te willen of moeten ontwaken.
Dit moest ik hier even kwijt. Op een later tijdstip — indien er hier het gevoel ontstaat dat dit nodig is — zal ik wellicht gaan proberen te beschrijven hoe dit in zijn werk gaat en waarom het zo overduidelijk is dat we niets hoeven te doen om te ontwaken in of uit de Droomstaat, anders dan zien dat dit dromen is.
Nee, niemand is ooit klaar… er is altijd verder. En mijn “verder”, wat mijn schrijven betreft, ligt bij een andere weblog (In De Zandbak) waar mijn huidige interesse vorm kan worden gegeven. Die nieuwe “huidige” interesse en de nieuwe Weblog is het logische gevolg van mijn persoonlijke Autolyse zoals ik die vorm heb gegeven in deze “oude” Weblog… hier dus.
In principe zou ik hier kunnen blijven schrijven als deze weblog over mij gaat, maar dat is niet zo. Deze weblog gaat over ‘dat wat is’, de metafysische werkelijkheid (of waarheid) achter de schijnwerkelijkheid waarin we geloven te bestaan. De nieuwe weblog gaat over de schijnwerkelijkheid waarin we bestaan, maar dan bezien vanuit de metafysische werkelijkheid (waarheid) en dat past hier niet.
Nee, daarvoor is een nieuwe ruimte nodig, een nieuwe omgeving, en het is daar waar ik vanaf nu voornamelijk zal gaan schrijven. Als je benieuwd bent naar wat ik na deze autolyse weblog ga doen, dan nodig ik je uit voor mijn nieuwe weblog:
Wellicht schrijf ik hier nog wel eens iets, maar het meeste zal In De Zandbak gebeuren. Dus… misschien tot daar dan?
Een veel voorkomend misverstand is, in mijn beleving, de aanname dat, als dit alles een Droomstaat is, dus vergelijkbaar met een droom, jijzelf de dromer bent. Met andere woorden, “ik droom deze droom en wanneer ik me bewust word van het feit dat dit een droom is, dan kan ik de droom beïnvloeden en er een leukere of mooiere droom van maken.”
Dat is onzin, dat is het grote misverstand. Er is namelijk alleen maar de actie, de beweging ‘dromen’ en jij, in de vorm van dat lichaam bent een inherent onderdeel van de droom. Je kunt de droom niet veranderen, verfraaien of verbeteren, omdat jij de droom bent, of liever gezegd, jij bent het dromen en je kunt niet iets veranderen aan wat je bent omdat je het bent.
Het idee “Ik droom mijzelf een leukere droom” is compleet onmogelijk om de simpele reden dat jij niet droomt!
Ik herhaal, in de hoop dat hetgeen jij werkelijk bent het oppikt in plaats van hetgeen jij denkt en gelooft te zijn:
Dit houdt in dat het stupide is om net te doen alsof de droom niet waar is en jezelf wijs te maken dat jij je niet hoeft bezig te houden met ‘dit leven in de droom’, omdat dit de enige werkelijkheid en realiteit is die jij als lichaam hier nu ooit zal meemaken. Jij zal nooit iets anders meemaken en ervaren als dit hier nu en dit is je enige kans om er het beste van te maken. Niet door te denken dat je anders kunt dromen, maar door daadwerkelijk net te doen alsof dit alles echt waar is… maar dan vanuit de realisatie dat dit niet zo is.
Is dat een paradox? Ja, natuurlijk is dat een paradox. Er is alleen maar paradox. Een droom zonder dromer, een realiteit die niet werkelijk is, een lichaam dat jij niet bent en een jij dat nooit een lichaam zal zijn. Alles is paradox, maar dat neemt niet weg dat het ’t enige is dat je kunt en ooit zult meemaken.
Dit is het en dit is je enige kans om er mee te doen wat je wilt. Maakt het iets uit wat je wilt en of je dat doet? Nee, natuurlijk niet, het is een paradox, weet je nog wel, dat is de grap, maar dat is geen reden om er niet aan mee te doen. This is your one fucking shot and your one fucking shot only…
Binnen Nondualisme, Advaita en zeker ook New Age kringen wordt beweerd dat alles gebeurt zoals het gebeurt, vanwaaruit de gevolgtrekking ontstaat dat er geen vrije wil bestaat en dat wij niets kunnen doen. Vanuit de redenatie dat alles gebeurt zoals het gebeurt is de gevolgtrekking logisch, alleen klopt de redenatie niet, waardoor de gevolgtrekking ongegrond is; met andere woorden, FOUT!
Het is namelijk niet zo dat alles gebeurt zoals het gebeurt, want er gebeurt helemaal niets. Wat hier gaande is — wat ik het leven op aarde in dit universum na de oerknal noem — is iets dat schijnbaar aan het gebeuren is; het is een beweging. Het is niet iets dat ooit begonnen is en dus ooit zal eindigen, het is altijd zo geweest en zal altijd zo zijn; met andere woorden, het zal nooit gebeurd zijn omdat het alleen maar aan het gebeuren is.
Dus: niets gebeurt zoals het gebeurt, maar alles is voortdurend aan het gebeuren. Hieruit volgt automatisch dat, als alles aan het gebeuren is, wij ook aan het gebeuren zijn. Met andere woorden, het gebeuren is niet iets dat ons als losstaande entiteit overkomt maar wij en alles om ons heen zijn een inherent onderdeel van dat gebeuren. Wij zijn en alles is Het Gebeuren.
Dus hoe zit dat dan met die vrije wil en het niets kunnen doen? Ten eerste, dat wat we ‘ik’ noemen, dit personage in dat lichaam dat we denken te zijn, is hier niet. Dus vanuit die redenatie klopt het dat wij — als dat wat wij werkelijk zijn — geen vrije wil hebben en niets kunnen doen, omdat we hier simpelweg niet zijn. Iets wat hier niet is kan hier geen vrije wil hebben of iets doen.
Maar… en ik herhaal: Maar — en dat is niet zomaar een maar, maar een gigantisch grote MAAR! — binnen dit gebeuren zijn wij schijnbaar wel hier in dit lichaam en dit lichaam kan schijnbaar van alles beslissen en van alles doen. Binnen Het Gebeuren hebben wij als de schijnbare personages die wij lijken te zijn wel vrije wil en kunnen we wel van alles en nog wat doen dat we schijnbaar willen doen of nodig vinden te doen.
Binnen Het Gebeuren doet alles en iedereen iets in de hoop dat Gebeuren te beïnvloeden, te veranderen of te verbeteren vanuit de situatie waarin zij — die schijnbare personages — zich geloven te bevinden. Dit heeft invloed op hoe wij, als andere schijnbare personages, dit schijnbare Gebeuren ervaren en daar kunnen wij op reageren om er voor te zorgen dat het vanuit onze perceptie bekeken beter wordt voor ons.
Wij kunnen als deze schijnbare personages iets doen — of tenminste iets proberen te doen — om het spel, of de droom, of hoe je het ook wilt noemen, voor onszelf leuker te maken en daarmee voor alles en iedereen om ons heen leuker te maken. Als dit Gebeuren al een doel heeft, of liever gezegd, als we dit Gebeuren al een doel moeten geven, dan moet het dat zijn.
Los van het feit dat er geen verleden is (aangezien er nooit iets is gebeurd en alles alleen maar nu aan het gebeuren is), is er schijnbaar wel een verleden dat door schijnbare personages in dit gebeuren wordt verdraaid en soms zelfs compleet verzonnen. Dit heeft een direct effect op het schijnbare heden waarin wij schijnbaar aan het spelen zijn. Wat wij daar wel of niet mee doen heeft effect op wat er aan het gebeuren is en op de bank zitten herhalen dat we geen vrije wil hebben en niets kunnen doen lijkt mij daarin compleet zinloos en volkomen stupide.
Alles wat schijnbaar ooit is gebeurd, alles wat schijnbaar nu gaande is, en dat waarnaar het schijnbaar toe gaat, is het spel. Dat spel wordt niet door ons noch door iets anders gespeeld maar is dat wat schijnbaar aan het gebeuren is. Uitgaande van het bovenstaande gegeven, is de vraag: welke van de onderstaande drie mogelijkheden kies je?
Mijn ervaring is dat keuze drie de beste “methode” is. Dan kun je namelijk vanuit een redelijk ontastbare positie onderzoeken wat hier schijnbaar waar- en vooral wat niet waar is en kun je er voor zorgen dat je snapt wat er schijnbaar gaande is vanwaaruit je “positief” kunt reageren en iets “positiefs” kunt doen voor jezelf en daarmee voor alles om je heen; je bent dan nuttig voor het schijnbare geheel en het schijnbare gebeuren.
Dit “positieve” dat je kunt doen is vanzelfsprekend volledig onderhevig aan jouw eigen definitie van “positief”, want hier op deze aarde in dit universum als inherent onderdeel van Het Gebeuren heb jij als schijnbaar personage alle vrije wil van die schijnbare wereld.
Voor de Een Cursus in Wonderen cursisten die zich wellicht afvragen of je daarmee niet werkelijkheidswaarde geeft aan iets wat die waarde overduidelijk niet heeft, is het antwoord “nee”. Je geeft geen werkelijkheidswaarde aan iets door middel van de acties die je schijnbaar onderneemt, maar door het geloof in die acties en het geloof dat die acties werkelijk waar zijn in een ware wereld en het geloof dat die acties een effect moeten hebben in die wereld.
Stel, we zijn met vrienden en/of familie een bordspel aan het spelen. Voor de duur van dat spel doen we alsof we onze pion op het bordspel zijn. We kunnen winnen of verliezen, we kunnen in de gevangenis terecht komen of failliet gaan, we kunnen het hele spel in leven blijven maar ook halverwege doodgaan (al naar gelang het spel dat we spelen).
Dit leven op aarde is zo’n bordspel en ons lichaam is de pion waarmee wij net doet alsof we dat zijn zolang het spel duurt. We zijn bezig met te spelen dat we ons identificeren met dat lichaam zodat we dit spel hier op aarde kunnen spelen. Het verschil is dat wij tijdens het spelen van het bordspel nooit daadwerkelijk geloven dat wij werkelijk onze pion zijn, dus aan het einde van het spel ruimen we de rommel op en is er in werkelijkheid helemaal niets gebeurd; terwijl we tijdens het spelen van het spel “leven op aarde” wel geloven dat we dat lichaam zijn en dat alles wat tijdens het spel gebeurt ons werkelijk overkomt.
Ergens zijn we vergeten dat we alleen maar spelen alsof we dat lichaam zijn en we weten niet dat we het vergeten zijn, omdat we anders zouden weten wat het was dat we zijn vergeten… en dat is nou net het hele eiereneten van vergeten. Pas wanneer we ons herinneren dat we niet dat lichaam zijn, kunnen we ‘zien’ dat we het vergeten waren; maar we kunnen dan niet begrijpen of weten waarom we dat ooit waren vergeten en zelfs niet hoe het in godsnaam mogelijk was om het te vergeten.
Het punt met vergeten is dat het na het vergeten niet anders is dan het was voordat we het vergaten, we zijn alleen maar vergeten dat het is zoals het is en dat houdt in dat het gewoon nog is zoals het is, alleen weten we dat nu even niet. We zijn nooit dat lichaam geweest, ook niet toen we geloofden dat we wel dat lichaam waren. Als jij, bij voorbeeld, nu op dit moment jezelf volledig identificeert met ‘jouw’ lichaam en absoluut gelooft dat jij dat lichaam bent, dan nog zorgt dat er niet voor dat je daadwerkelijk dat lichaam bent, omdat je nooit dat lichaam bent geweest en nooit dat lichaam kunt zijn.
We zijn vergeten dat er een spel wordt gespeeld en vanzelfsprekend zijn we daardoor vergeten dat we niet die pion — dat lichaam — in het spel zijn. Wanneer we ons herinneren dat we niet dat lichaam zijn, dan ‘zien’ we ook dat dit leven het spel is dat gespeeld wordt. Dan ‘zien’ we dat alles wat er gebeurt in dit leven geen enkel effect heeft op wat we werkelijk zijn en dat het niet anders is dan dat bordspel dat we spelen met vrienden en/of familie en we aan het einde van het spel netjes opruimen en dat geen enkel effect heeft gehad op ons leven en wat we werkelijk zijn.
Misschien voor de onnodige duidelijkheid: als jij werkelijk gelooft dat je ‘jouw’ lichaam bent en dus nog steeds bent vergeten dat je dat niet bent, dan ben jij, als lichaam, niet degene die het spel speelt, want jij, als lichaam, bent de pion waarmee het spel gespeeld wordt. Jij, als lichaam, bent onderdeel van het spel en niet degene die het spel speelt.
Stel, je gelooft een zoeker te zijn — en als je mij volgt en leest is de kans groot dat je een zoeker bent — en je bent op zoek naar spirituele verlichting-bevrijding-ontwaking — en opnieuw, als je mij volgt en leest is de kans groot dat je zoiets zoekt. Wat moet je dan doen?
Laat ik eerst even duidelijk maken dat, als je een zoeker bent, jij een verslaafde bent die, zoals elke verslaafde, bevrijd wil zijn van het leven en bestaan waarmee hij geconfronteerd wordt. Dat is het slechte nieuws, het goede nieuws is dat je niet de enige bent. Iedereen is verslaafd en of je nou drank, drugs, seks, eten, sport, werk, religie, politiek, entertainment, muziek of een spirituele zoektocht gebruikt om bevrijd te worden van dit leven en dit bestaan, doet er niet toe; iedereen gebruikt iets.
We zijn verslaafd omdat we het leven en het bestaan niet kunnen verdragen (zelfs als we dat niet kunnen toegeven of geloven) en we worden of zijn helemaal gestoord van alles wat ons overkomt en wat op ons afkomt, en daarom gebruiken we een product van onze keuze om de scherpe randjes er af te halen of gewoon even compleet van de wereld te zijn.
Iedereen gebruikt iets en letterlijk niets bevrijdt ons van het leven en het bestaan, omdat elk product waaraan we verslaafd zijn slechts een tijdelijk “verlichting” oplevert. Dus, om terug te keren naar het onderwerp, je spirituele zoektocht levert je slechts een tijdelijke bevrijding-verlichting-ontwaking op. Er is altijd verder en je gaat op een gegeven moment weer op zoek naar een nieuwe high, je bent hier nooit klaar.
Er zijn een paar simpele stappen om de bovenstaande valkuil te vermijden. Ten eerste ga je kijken naar wat je niet bent. Je persona, je karakter, wat je doet, wat je wilt, wat je voelt — als dat niet is wat jij bent, en je realiseert je dat volledig, dan heb je een idee van wat je wel bent. Je realiseert je dan, als het goed is, dat jij niet werkelijk hier bent maar dat je lichaam een verschijning is in dat wat jij bent.
Wanneer jij je realiseert dat je niet dit lichaam hier bent, maar iets anders, dan is het niet zo ingewikkeld en niet zo’n grote stap om in te zien dat alles wat jou overkomt en er op jou afkomt, jou niet overkomt en niet op jou afkomt. Wanneer deze realisatie er is, dan kun je op een veel relaxter manier omgaan met de wereld om je heen en kun jij je daadwerkelijk bezighouden met wat er hier schijnbaar gaande is.
Vervelend genoeg is dit hier nu op aarde de enige realiteit die je ervaart en meemaakt. Dat wat jij wel bent is geen ervaring, dat is alleen maar. Dit hier, op aarde, in tijd en ruimte, is waar je het mee moet doen. Mijn ervaring is, zelfs als jij je maar gedeeltelijk realiseert dat je niet dit lichaam bent, dat je daadwerkelijk iets wilt gaan doen om het leven en het bestaan hier leuker te maken, want dit leven en dit bestaan verandert niet vanzelf en gaat niet weg (tenminste niet totdat je lichaam dood gaat).
Wanneer jij je volledig realiseert dat je niet hier bent, zal je inzet om het beter en leuker te maken — voor iedereen! — alleen maar groter worden, aangezien je toch te maken hebt als ‘dat wat je niet bent’ met wat hier schijnbaar gebeurt. Hoe dan ook zal je veel minder destructief te werk gaan bij wat je doet.
Niets doen in- en met deze schijnbare realiteit, “omdat je dit lichaam toch niet bent”, is een vlucht en dus een drug die je gebruikt om bevrijd-verlicht-ontwaakt te worden van- of uit dit leven en dit bestaan. Bovendien is het een duidelijk teken dat jij je nog niet volledig realiseert wat je niet bent en dus geen idee kunt hebben wat je wel bent.
Autolyse 