Er zijn momenten, zoals nu, waarin ik niet weet hoe ‘verder’ er uit moet zien. Ik weet dat er altijd ‘verder’ is, niet omdat ik niet klaar zou zijn, maar omdat de waarheid oneindig is en alles wat waar is dus vanzelfsprekend doorgaat. Ik weet ook dat de ‘hoe’ vraag onzinnig is… maar ik probeer duidelijk te maken dat ik nu even niet weet wat ik zou moeten doen.
Niets interesseert me nog werkelijk. Muziek luister ik sporadisch, voornamelijk als achtergrond geluid. Boeken kom ik niet meer doorheen, alleen ECIW lees ik nog consequent; voor de rest heb ik drie boeken liggen die ik slechts voor de helft heb gelezen. Persoonlijke contacten zijn soms leuk, soms niet, maar zelden met werkelijk persoonlijke verbondenheid van mijn kant (een handvol mensen uitgezonderd, en zelfs daarbij weet ik niet of het een emotie van vroeger is of dat ik het nu daadwerkelijk nog voel — dit is moeilijk uit te leggen).
Ik principe weet ik niet eens zeker of ik nog wel leef. Wie kan bevestigen dat ik niet dood ben en dat wat ik nu meemaak niet ‘verder’ is na de dood? Ik kan het niet weten. Ales wat ik nu ervaar bevestigt alleen maar het idee dat ik schijnbaar in leven ben… maar wie zegt me dat dit werkelijk waar is?
Ik heb geen idee. Misschien ben ik wel dood? Als ‘dood’ net zo’n illusie is als ‘leven’, dan is er geen reden om aan te nemen dat de ego-denkgeest na die onbestaande ‘dood’ me niet nog steeds zal doen geloven dat ik ‘leef’, om daarmee zijn onsterfelijkheid te bevestigen en te bewijzen.
Ik weet niet of ik dood of levend ben en er is geen mogelijkheid om bevestiging van één van de twee ‘staten van zijn’ te verkrijgen. Het feit dat ik steeds minder ‘leuk’ vind en steeds minder zaken ‘belangrijk’ vind, zou er op kunnen wijzen dat ik ‘dood’ ben, maar zeker weten doe ik het niet. En… ik weet ook niet zeker of ik nog leef, of, wat dat betreft, ooit geleefd heb.
Autolyse 
Beste Frits,ik lees net in de presence proces (blz 41): “Er is sprake van een versnelde persoonlijke groei tijdens die momenten van “het niet meer weten”.
Met vr. groet, Rita Selle
LikeLike
We hoeven niet meer te doen dan we al lijken te doen. We, is de denkgeest die kennelijk de eigenschap heeft te projecteren. Maar dat verwarren met doen is weer ‘iets’ maken van ‘niets’, alleen om te verbergen dat een projectie een projectie is en niet het resultaat van ‘iets doen’ en ook zelf niets kan doen. Er is geen wereld waar ‘dingen’ heen en weer geschoven moeten worden om iets te doen. En kan een projectie dood of levend zijn? Een projectie kan gaan over dood of levend, maar het niet zijn. En daardoor is het verhaal over levend en dood ook niet waar.
Kan dan de denkgeest dood of levend zijn? Nee, geest is neutraal, de geest die is gaan denken kan van alles bedenken en projecteren, maar dat kunnen we als fantasie beschouwen, tenzij we die fantasie geloven en er ‘iets’ van maken anders dan een projectie.
Maar als ik dus ‘zie’ hoe dit werkt, waarom zou ik dan nog ‘leven’ willen blazen in een projectie, en verhalen verzinnen en geloven over levend en dood?
Je weet niet of je levend of dood bent, omdat je ‘weet’ dat beiden niet bestaan!
Dus zoals altijd bevat de vraag ook het antwoord.
LikeGeliked door 2 people
Pingback: IK BEN DOOD | Autolyse
Laat die leegte juist toe Frits, stop je af te vragen.
Juist het afvragen is de reden van hetgeen je jezelf afvraagt.
Die leegte gaat zich vullen als die leegte beleeft is, waar mind is kan het hart niet zijn.
Mind is controll, volledig.
LikeLike