IK DOE WAT AANGEGEVEN WORDT

Ik doe wat ik doe omdat het ‘aangegeven’ wordt. Deze manier van zeggen jat ik van Jed McKenna, omdat het de beste manier van zeggen is… Dus waarom zou ik een nieuwe manier verzinnen? Tenzij dat aangegeven zou worden, maar dat is niet het geval.

Hoe werkt dit voor mij in de praktijk. Ik benadruk ‘voor mij’ omdat het voor anderen anders kan werken, het is maar net hoe het aangegeven wordt. Voor mij werkt het als volgt:

1. Er komt iets op mijn  pad
2. Dit resoneert met mij
3. Het idee het niet te doen verdwijnt

Punt 1 kan een idee zijn, een voorval, een uitnodiging.
Punt 2 houdt in dat het mijn aandacht trekt en langer dan een paar uur vasthoud.
Punt 3 houdt in dat het niet doen of uitvoeren van het idee, het voorval, de uitnodiging (whatever) meer stressgevoel oplevert dan het wel doen of uitvoeren.

Voorbeeld: Ik kreeg het idee om een piano te kopen, dat voelde goed en ik moest dat ook uitvoeren. Maar ik kreeg ook het idee om een basgitaar te kopen, en na een paar uur voelde dat al minder goed, dus dat heb ik (nog) niet gedaan, hoewel het idee er nog steeds is.

Geen wereldschokkend voorbeeld, maar het werkt het zelfde voor kleine zaken als voor gigantische leven en dood vraagstukken… er is geen verschil.

Wat ik probeer te zeggen is een gevoel, en dat is niet onder woorden te brengen omdat het persoonlijk is. Het is het ‘gevoel’ dat wat er voor me ligt onvermijdelijk is en gedaan of uitgevoerd moet worden.

Zonder dat gevoel zie ik geen reden om het te doen of uit te voeren. Misschien dat ik het wel doe of uitvoer, maar dat is dan alleen voor iemand anders en dan is er het ‘gevoel’ dat ik dat moet doen voor de ander… ikzelf hecht er dan geen waarde aan.

Hoe dan ook, het is  niet ‘ik’ die het aangeeft, althans niet de ‘ik’ in de vorm van dit lichaam… het gaat buiten die ‘ik’ om en staat er los van. Het is ‘dat’ wat het aangeeft.