Ego en Maya zijn geweldig. Ze laten ons denken dat ze twee verschillende entiteiten zijn — Ego (ik, ik, ik) in ons en Maya (de illusie) buiten ons — waardoor we niet precies weten waar we het moeten zoeken wanneer we willen ontwaken uit de droomstaat. Maar ze zijn één en hetzelfde (in ons, want er is niets buiten ons) en het zijn niet eens entiteiten.
Ego = Maya en Maya = Ego, beiden onderdeel van de “valse zelf”. Ego projecteert alles op onszelf wat Maya buiten ons projecteert, waardoor we het “persoonlijk” gaan opvatten. Maya creëert de illusionaire buitenwereld en Ego zorgt ervoor dat we er (vaak emotioneel) op reageren, maar beiden zijn twee kanten van dezelfde munt: de valse zelf.
Ter verduidelijking: het schijnbare bestaan van die “valse zelf” houdt niet in dat er een “ware zelf” bestaat, want wanneer de “valse zelf” wegvalt blijft er alleen “geen zelf” over. De “valse zelf” is “vals” omdat het een illusionaire zelf is, en omdat deze “valse zelf” een illusie is, kunnen Ego en Maya vanzelfsprekend ook niet bestaan. Bovendien, omdat waarheid nonduaal is, bestaat er geen tegendeel voor “valse zelf”, alleen “geen deel”; dus: “geen zelf”.
Het is extreem lastig om voortdurend bewust te zijn van het feit dat we emotioneel reageren op iets dat gecreëerd wordt vanuit ons eigen “valse zelf” en bovendien net als die “valse zelf” niet waar is. Hierdoor is elke actie die we als gevolg daarvan ondernemen gebaseerd op iets dat nooit werkelijk is gebeurd, waarna we opnieuw zullen reageren op die nooit gebeurde gebeurtenis — te weten: de eerste reactie op een niet gebeurde gebeurtenis… et cetera ad infinitum…
En zie daar de wereld waarin we geloven te leven, van begin tot eind gebaseerd op illusie op illusie, onware gebeurtenis op onware gebeurtenis, valse waarneming op valse waarneming, geïnterpreteerd door een “valse zelf” en bekokstoofd door een onbestaand Ego en Maya.
Zoals Johan Cruyff al zei: “Je gaat het pas zien als je het door hebt.”
Autolyse 