VRAAG!

Een vriendin vroeg mij wat ik doe, waarin ik geloof, wat ik werkelijkheid maak, om mijn leven en het leven dragelijk te maken voor mijzelf. Dit lijkt een ongevaarlijke vraag, maar als je hem werkelijk serieus probeert te beantwoorden kom je jezelf genadeloos tegen. Om er achter te komen wat je doet om het dragelijk te maken, moet je eerst vaststellen wat het is dat je dragelijk wilt maken en waarom dat in den beginne ondragelijk zou zijn.

Het leven is doodgaan en dat is niet iets wat per se dragelijk is. De enige uitkomst van het leven is de dood en het enige wat wij zijn, wat alles dat leeft is, is voedsel voor iets anders dat leeft. Ook dat is niet een gedachte die het leven dragelijk maakt, maar het is wel waar.

Het leven kan niet dragelijk zijn voor een wezen dat een herinnering heeft en vooruit kan denken, voor een wezen dat zich bewust is van alles en zichzelf, dus moeten we onzin verzinnen waardoor het dragelijk wordt. Familie, goede baan, God, leven na de dood, belangrijkheid. Elke stap die we zetten moet een reden, zin of een doel hebben, wat het niet heeft, en van belang zijn, wat het niet is, dus verzinnen we bullshit.

Alles wat leeft gaat onherroepelijk dood en is voedsel voor iets anders dat leeft, maar dat andere dat leeft is zelf ook weer voedsel voor iets anders dat leeft. Het is eten of gegeten worden, het is ademen of vergaan. Of het nu tijdens je leven is of na je dood, het enige doel van je leven is doodgaan en je enige functie is voedsel zijn voor iets anders of de aarde als geheel.

De rest is bullshit die we onszelf aanpraten. Het zijn leugens die we verzinnen, die we onszelf aanpraten of die we onszelf doen geloven, waardoor het leven, mijn leven en jouw leven als “zinvol” wordt ervaren en daarmee dus dragelijk wordt. Maar het leven is een gestoorde teringzooi waarin alles en iedereen alles en iedereen aanvalt, verminkt, vermoord en/of opeet. Het is niet dragelijk, het kan niet dragelijk zijn en het zal nooit dragelijk zijn.

Nogmaals, en het is van belang om je hier bewust van te zijn: ALLES WAT LEEFT GAAT ALLEEN MAAR DOOD EN  IS ALLEEN MAAR VOEDSEL… JIJ OOK!

Ook ik doe van alles, praat mezelf van alles aan, doe mijzelf van alles geloven, om het leven en mijn leven elke dag dragelijk genoeg te maken om er doorheen te komen. Iedereen doet dat en vrijwel iedereen doet dat onbewust. We denken er niet over na en durven er eigenlijk niet naar te kijken. Dit geldt, of gold, ook voor mij… tot die vriendin mij de vraag stelde.

De vraag heeft ervoor gezorgd dat ik me bewust ben van het feit dat ik elke dag bullshit verzin en er voor zorg dat ik die bullshit geloof om er maar voor te zorgen dat ik ’s ochtends uit bed kom en ’s avonds redelijk veilig weer naar bed ga… om de volgende dag weer hetzelfde te doen. Om elke dag zoveel mogelijk te geloven dat het wel oké is terwijl het simpelweg niet oké is.

Dit bewust zijn van de bullshit van die bullshit is een bommetje dat klaarligt om te exploderen. Ik voel dat de lont al gloeit… maar ik heb geen idee wanneer het gaat gebeuren. Ik kan mezelf doen geloven dat ook dat oké is, maar dat is alleen maar weer een methode om het ondraaglijke te maskeren als iets dat dragelijk is… en dat is bullshit!

Hoe dan ook… alles moet kapot en in de fik… er is geen andere optie.

VERDER!