Het hele probleem van het bespreken van ‘wat is en wat niet is,’ is het feit dat we allemaal leven in- en redeneren vanuit ‘wat niet is’ en niet in staat zijn te ervaren ‘wat is’ waar uiteindelijk alles en wij allemaal toe behoren. Bij alles wat gezegd wordt, redeneren we vanuit dat verkrampte standpunt dat we ‘mens’ of ‘ik’ of ‘mijzelf’ noemen, omdat we geloven dat we dat specifieke kleine punt van perspectief zijn.
Het is een beetje een scheve vergelijking, maar het is vergelijkbaar met een lens die gelooft dat het de camera is, of de fotograaf is, of zelfs dat wat het gefotografeerde heeft gecreëerd is. Hierdoor is elk gesprek gedoemd te gaan over wat het niet is omdat we zelf niet kunnen ervaren wat we werkelijk zijn en dat we leven in wat niet is. (Misschien moet je die laatste zin nog eens lezen.)
Zelfs wanneer we praten over het milieu, over de toekomst van de natuur op onze aarde, het overleven van het leven op aarde en ons eigen overleven — ervan uitgaande dat dit daadwerkelijk een werkelijke werkelijkheid is (wat niet zo is) — zijn we niet in staat om buiten dat verkrampte ‘ik’ standpunt te redeneren. We zijn niet in staat om te zien dat wijzelf, de mens, inherent onderdeel en het hoogst haalbare zijn van de evolutie tot nu toe.
Wij zijn niet een desastreuze vergissing (of misschien wel, maar dan is alles een desastreuze vergissing), wij zijn het schijnbaar hoogst geëvolueerde resultaat van de evolutie, en toch plaatsen we ons boven alles alsof we er niet een inherent onderdeel van zijn. We maken onszelf wijs dat we boven en los van de natuur staan, los van de rode draad van evolutie, en bovendien de grootste vijand van die natuur zijn.
Wij zijn de natuur die zichzelf vernietigt, dit is zoals het is omdat het zo is. Met dit soort opmerkingen maak ik me niet geliefd, dat weet ik. Dat is omdat vrijwel alle milieu-activisten — en vrijwel alle mensen — alleen maar kunnen redeneren vanuit dat verkrampte ‘ik’ standpunt, vanuit ‘dat wat niet is,’ en niet vanuit het absolute geheel van ‘wat is’ en wat zij zelf dus zijn.
Nogmaals: wij zijn die natuur die zichzelf vernietigt en het probleem is dat wij geloven dat wij niet die natuur zijn, maar dat verkrampte perspectief; de lens die we ‘ik’ noemen.
Autolyse 
Ja, precies….
‘Toevallig’ zat ‘ik’ ook in die gedachtestroom, nadat ik gisteren weer naar zo’n prachtig weergegeven natuurfilm van David Attenborough had gekeken. Zo’n natuurfilm laat schaamteloos, open en bloot de vernietigende kracht van wat we ‘natuur’ noemen zien. Wat als we eerlijk durven kijken gewoon niets anders is dan een spiegel waarin we ook onszelf kunnen zien, en dan kunnen zien dat wat ‘wij’ doen ook niet anders is dan een voortdurende poging tot vernietiging. En niet alleen de vernietiging van diezelfde natuur, het milieu enzo, maar dat alles in het teken staat van vernietiging, ook als het prachtig lijkt te zijn. Het uiteindelijke doel van de egodenkgeest is het ultieme gelijk hebben van dat er iets anders mogelijk is dan Eenheid, geprojecteerd als de dood. Waar we naar kijken en waar we in denken en geloven te ervaren is de natuur van de egodenkgeest, die voortdurend een onmogelijke poging doet van dat wat niet vernietigd kan worden (Eenheid) iets anders dan dat te maken, door het tegenovergestelde te projecteren.
Wat voor mij weer het onomstotelijke bewijs is dat er geen wereld is, want wat onmogelijk is, kan niet bestaan, dus moet het wel een droom zijn en ook dromen zijn niet werkelijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel voor deze aanvulling en toevoeging!
Het grappige is dat de meeste mensen die vernietiging niet herkennen in “de natuur” omdat dat “natuurlijk” is, en zichzelf, of de mensheid, wel als vernietigend ervaren omdat wij, of de mens, blijkbaar niet “natuurlijk” zijn, of is… terwijl dat natuurlijk (no pun intended) compleet gestoord is. Wij zijn diezelfde natuur!
LikeGeliked door 1 persoon