HET MEEST LASTIGE

Het meest lastige waar ik nu voor sta is in principe het meest voor de hand liggende en misschien het meest simpele. Jed McKenna legt het uit als ‘alleen doen wat wordt aangegeven vanuit het universum’, en dan alleen als het vanzelf en moeiteloos gaat. In De Cursus staat het als ‘je hoeft niets te doen’, wat niet inhoudt dat je helemaal passief moet leven, maar dat je het doel vaststelt en aangeeft dat je dat wilt, en dan hoef je in principe niets meer te doen.

Althans, zo leg ik het uit.

Er is de diepgewortelde gewoonte om controle te hebben over mijn leven. Dat is pure indoctrinatie. Vanaf de geboorte wordt ons ingeprent dat, als je iets wilt bereiken, je er voor moet werken. Je moet iets doen. Ik weet dat dit niet zo is, integendeel: Ik hoef niets te doen!, en toch zit dat nog in mijn lichaam en geest. Het is, vermoed ik, het laatste beetje waar de ego-denkgeest nog grip op heeft.

Ik hoef niets te doen, anders dan bewust te zijn van wat er wordt aangegeven en daar in  mee te gaan. De stroom van het universum volgen in plaats van denken dat ik het beter weet. Het enige dat ik weet is wat net is gebeurd. Ik weet niet eens wat er nu gebeurt en ik weet zeker niet wat er straks gaat gebeuren en hoe dat gaat gebeuren, dus ik kan alleen meegaan in wat wordt aangegeven. Dat is mijn enige taak nadat ik heb vastgesteld wat het doel is.

Ik vind dat erg lastig, wat automatisch inhoudt dat ik me er op één of andere manier tegen verzet, of er niet volledig van doordrongen ben dat het zo werkt. En de enige manier om dat te veranderen is mijzelf, als denkgeest, te vergeven voor deze vergissing.

I need not do anything but notice and follow what is indicated. Amen.