Alles is terug te voeren tot de angst voor de dood. Zelfs als we ons daarvan niet bewust zijn, zelfs als we het ontkennen en zelfs als we allerlei bewijzen aanvoeren waarom het niet zo is. Alles draait om de dood en onze soms bewuste maar vaker onbewuste angst daarvoor.
Alles wat we vinden dat we moeten doen, doen we omdat we er na onze dood geen tijd meer voor hebben. Alles wat we voelen, voelen we omdat we het niet meer kunnen voelen als we straks dood zijn: “Als ik straks dood ben, dan heb ik ‘dit’ niet gedaan, heb ik ‘dat’ niet tegen ‘die en die’ gezegd, heb ik het niet goedgemaakt met ‘zus en zo’, heb ik ‘dat’ niet bereikt, heb ik die auto niet gekocht, heb ik niet… heb ik niet… heb ik niet…” Et cetera.
We moeten alles bereikt hebben voor die dood, alles gedaan hebben voor die dood, alles rechtgetrokken en alles gezegd hebben voor die dood en dat maakt ons en ons leven compleet krankzinnig; maar die dood is net zo’n illusie als dit leven, want: of alles hier is illusie of niets hier is illusie. ‘Half-half’ bestaat niet.
Het is de dood die ons en ons leven zo gestoord maakt, omdat we ons op één of andere manier wijs hebben gemaakt dat we maar een korte tijd hebben om te doen wat we geloven dat we moeten doen, puur en alleen omdat we dat in ons stompzinnige hoofd hebben gehaald… en dat is bullshit. De dood is bullshit, en de angst voor dood is bullshit, dus alles wat we denken dat we moeten doen is bullshit.
Omarm de dood en haal zo de angel uit iets wat niet werkelijk bestaat, het maakt het leven werkelijk makkelijker en minder krankzinnig. Hoe doe je dat? Dat heb ik al eens geschreven, en dat kun je hier vinden: “MEMENTO MORI (www.autolyse.nl)“
Autolyse 
En die angst, schijnbaar voor de dood, omdat de achterliggende oorzaak verborgen moet blijven, is de angst voor Liefde. En dus is ook de angst voor de dood een afleidende angst, die onze werkelijke angst, die voor Liefde moet verbergen en dat keurig doet, check je weerstand maar even bij deze gedachte.
Die angst voor Liefde ligt dus heel gevoelig, maar als ik heel eerlijk durf te kijken zie ik de weerspiegeling voor die angst voor Liefde overal in mijn projecties terug. Deze angst ligt zeer slim verborgen achter wat wij als egodenkgeest gemaakt hebben van liefde, speciale liefde, met als tegenhanger speciale haat, de andere zijde van de egomedaille. Ik als egodenkgeest heb deze verdediging tegen Liefde opgezet en ‘vormgegeven’, geprojecteerd, in verhalen die over liefde en haat in de vorm gaan. Maar al die verhalen hebben gemeen dat ze eigenlijk een verdediging tegen de Liefde van God zijn, oftewel tegen Waarheid. Elke speciale relatie die wordt ervaren als een relatie met iets of iemand buiten mij, of dat nu een liefdevolle of een haatvolle relatie lijkt te zijn in de vorm, is een verdediging tegen de Liefde van God, waar ik onbewust geen recht meer op denk te hebben, want ik heb me afgescheiden van God en daardoor Eénheid/God vermoord, en dan kan de wraak van God niet uitblijven. Dat krankzinnige idee projecteer ik buiten mijzelf, omdat het idee ondragelijk is en bovendien onmogelijk (daarom ondragelijk) en ik dat ondraaglijke gevoel kwijt wil raken door een ander (lichaam) buiten mij de schuld te geven zodat ik onschuldig blijf. Dus als ik iemand haat of van iemand hou, als lichaam, dan heb ik dat opgezet juist als verdediging tegen Liefde. Dus ik heb het verhaal zelf opgezet, ik ben de dromer van deze krankzinnige droom en alleen ik als denkgeest kan daar de verantwoordelijkheid voor nemen. Neem ik als lichaam de verantwoording dan zal ik wederom kiezen voor angst en overgaan op zelfbeschuldiging, dus zelfhaat, of een of andere narcistische vorm van zelf liefde, wat ook gewoon een vorm van zelfhaat is.
Ik merk steeds beter dat als ik maar niet met anderen kan opschieten, wat ik ook probeer, en die toch heel dicht bij mij staan, ik dit juist expres zo opgezet heb, omdat ik denk en geloof geen recht te hebben op liefde en dat geprojecteerd heb als het niet mogen ervaren van liefde van ‘anderen’. Ik doe dus precies wat ik beoogde, namelijk liefde buiten de deur houden, verborgen achter de schijn van wanhopig opzoek zijn naar liefde.
En dat is een hele pittige, maar o zo bevrijdend zodra ik daarna durfde te kijken en zodoende deze rare vergissing kon vergeven. De vrijheid en ruimte die dan ervaren wordt is onbeschrijfelijk en heelt de relaties op het ware niveau, dat van de denkgeest.
Het is wel zo dat Liefde weerspiegelt kan worden in de relaties die we hebben, maar dat wordt dan niet meer ervaren als speciale liefde, maar als een allesomvattende niemand uitsluitende, niet persoonsgerichte Liefde en het resultaat is van vergeven van al mijn speciale relaties.
Deze Liefde kan niet worden ervaren door lichamen in het licht te zetten, en liefde naar ze te sturen, want dat is weer gewoon een vorm van speciale liefde.
Nou moe, Frits, ben ik gewoon weer vrolijk aan het bloggen, maar ja jouw blog triggerde de inspiratie weer en zorgt voor weer meer ´Verder´…. 🙂
Dank.
LikeGeliked door 1 persoon
Hahaha, wat een verhaal weer. Blij dat het wat losmaakt. 😉
LikeGeliked door 1 persoon