PARADIGMA KLOOF

Op een gegeven moment, zo zou je denken, moet je ophouden met het geloven in Sinterklaas, maar schijnbaar is niets minder waar. De meeste mensen doorlopen hun hele leven gelovend in sprookjes en fantasieverhalen. Ze staan ’s ochtends op en beginnen met geloven dat de afbeelding die ze in de spiegel zien daadwerkelijk zijzelf zijn en dat de persoon die zij zijn van belang is en iets moet doen met dat leven dat het heeft; een leven waarvan ze ook geloven dat het absoluut waar is.

Een belangrijke toevoeging is dat dit bovenstaande ook geldt voor de meeste ‘spirituele’ mensen, alle ‘new age’ en ‘religieuze’ mensen en een ongekend groot deel van de ‘verlichte/ontwaakte’ mensen.

Op zich is daar niet zo heel veel mis mee, omdat het uiteindelijk, of iemand er nu wel of niet in gelooft, allemaal sprookjes zijn; dus het doet er uiteindelijk niet toe en wat is zal zijn (blah blah blah, etc., you know the drill). Het punt is dat het leven veel overzichtelijker en eerlijker kan zijn als je niet zou geloven in sprookjes en fantasieverhalen, maar dat is verder niet mijn probleem.

Mijn probleem met dit gegeven is niet echt een probleem, maar eerder een ongemak dat ik steeds sterker ervaar en dat ik graag wil opschrijven om het buiten mij te plaatsen, en dat doe ik door het te delen met de mensen die de moeite nemen deze weblog te lezen. Het ongemak is te omschrijven als “leven in een ander paradigma dan mijn omgeving”.

Ik weet dat Jed McKenna hierover heeft geschreven en dat ik de eerste keer dat ik het las dacht ‘goh, wat overdreven’, maar dat is het niet. Ik ervaar nu ‘hier’ dat hoe langer ik ‘wakker’ ben, hoe minder makkelijk ik ‘begrijp’ waarom andere mensen doen wat ze doen, zeggen wat ze zeggen en geloven wat ze geloven.

De kloof tussen de tijd dat ik in het vorig paradigma leefde — het paradigma waarin iedereen leeft, het paradigma van ‘dit leven, het universum en alles daarin is waar’ — en direct ervoer hoe dat is, en het paradigma waarin ik me nu bevindt en me moet herinneren hoe het was in dat andere paradigma, 0mdat ik in een andere realiteit leef, wordt langzaam maar heel zeker groter en groter.

Hierdoor moet ik steeds meer moeite doen om te begrijpen waarom mensen doen wat ze doen en dat kost me steeds meer energie. Soms lukt het me echt niet, dan ben ik niet in staat om te geloven dat wat ze doen, zij ook daadwerkelijk oprecht doen; ik kan me dan niet meer inleven in hun motieven, hun paradigma.

Een ander deel van het ongemak is dat andere mensen volledig redeneren vanuit hun eigen paradigma, het paradigma waarin vrijwel iedereen zich bevindt, en niet eens in staat zijn om zich mijn paradigma voor te stellen… omdat ze er nog nooit zijn geweest en in vrijwel de meeste gevallen niet eens weten dat het bestaat. Bovendien kennen de meeste mensen mij van ‘vroeger’ en geloven ze oprecht dat ik nog steeds die persoon ben die zij van ‘vroeger’ kennen. Niets is minder waar.

Met andere woorden, waar ik nog enigszins kan begrijpen waarom andere mensen doen wat ze doen en geloven wat ze geloven, snappen zij helemaal niets van mijn uitgangspunten (mijn paradigma) en moet wat ik zeg en schrijf volslagen gestoord overkomen. Dat zou geen probleem zijn als ik me zou kunnen blijven voorstellen wat hun motieven zijn, omdat ik me hun paradigma kan herinneren, maar dat wordt steeds lastiger.

De uiteindelijke uitkomst moet haast wel zijn dat ik niet meer kan converseren met ‘die andere mensen in die andere wereld’ omdat ik hen simpelweg niet meer begrijp en zij mij ook niet. Ik heb nu al heel vaak dat ik niet begrijp waarom zij niet begrijpen wat ik zeg, ik snap niet hoe ze het kunnen ‘missen’.

Ik weet dat dit mijn ongemak is, mijn ‘probleem’, maar ik wilde het hier toch even opschrijven en delen.