ZES DEFINITIES VAN DE DOOD

Ik ben tegenwoordig dagelijks bezig met ‘de dood’. In principe ben ik er al mijn hele leven mee bezig, omdat ik ‘het leven’ niet echt heel erg leuk- en ‘de dood’ heel erg intrigerend vind. Maar nu, nu mijn moeder kortgeleden is overleden, ben ik er dagelijks mee bezig en is het iets dat ik moet doorgronden.

Tot nu heb ik zes mogelijke definities van ‘de dood’ kunnen verzamelen:

1. Dood is iets waarover we niets kunnen weten.
2. Dood is het einde van leven.
3. Dood is de bevestiging van leven.
4. Dood is de ontkenning van leven.
5. Dood bestaat alleen in vorm.
6. Dood is een leermiddel.

Hieronder ga ik deze zes definities stuk voor stuk behandelen. Op dit moment weet ik nog niet wat ik er over ga schrijven, dus ik zal de laatste zijn die gaat beweren dat het waar is wat ik op ga schrijven. Maar als het niet waar is, dan is het op zijn minst oprecht.

1. Dood is iets waarover we niets kunnen weten.

Dat wordt wel gezegd, want “er is nog nooit niemand teruggekomen om over de dood te vertellen” en “niemand maakt bewust zijn eigen dood mee”. Er zijn evenzogoed veel verhalen bekend van mensen die dood zijn geweest, sommigen zelfs langer dan medisch mogelijk wordt geacht, die hele duidelijke verhalen te vertellen hebben over ‘de dood’.

In veel gevallen zijn die verhalen gekleurd door het geloof en de overtuigingen die deze personen hadden toen ze nog leefden, dus ik neem niet zomaar aan dat wat ze vertellen de waarheid is, maar wat ze vertellen is wel wat zij hebben meegemaakt nadat ze dood waren gegaan.

Dit meenemende weiger ik te accepteren dat het onmogelijk zou zijn om te weten wat ‘de dood’ is. De aanname dat we “het niet kunnen weten” is onzin, omdat het alleen maar de ego-denkgeest die ons wil laten geloven dat we “het niet kunnen weten”, zodat we vooral niet verder kijken dan onze neus lang is.

2. Dood is het einde van leven.

Wanneer je leeft vanuit de overtuiging dat dit leven, zoals we het ervaren op aarde, de absolute werkelijke realiteit is, dan lijkt ‘de dood’ het einde van dat ‘leven’ te zijn.

Ook hier kom ik terug op de mensen die dood zijn gegaan, langer dood zijn geweest dan medisch mogelijk wordt geacht, en dan terugkomen om te vertellen over wat ze na hun dood hebben ervaren. Als ‘dood’ het einde van ‘het leven’ is, dan zouden die mensen geen ervaringen kunnen hebben tijdens de periode dat ze dood waren.

Er is niets dat er op wijst of bewijst dat ‘de dood’ het einde van ‘het leven’ is, maar er zijn wel veel verhalen die er op wijzen dat ‘de dood’ wellicht niet het einde van ‘het leven’ is. Dit bewijst niet dat ‘de dood’ niet het einde is, maar dat het wel het einde zou zijn, is ook nog nooit bewezen. ‘Geen bewijs’ wil niet automatisch zeggen dat het dus niet waar is, het wil alleen maar zeggen dat het dus (nog) niet bewezen is.

Mijn persoonlijke mening is dat ‘de dood’ niet het einde van ‘het leven’ is, en ik vermoed dat verderop duidelijk wordt waarom dat mijn mening is.

3. Dood is de bevestiging van leven.

Ja, dat lijkt zo te zijn. Veel mensen denken ook dat, omdat we weten dat we dood gaan, wij weten dat we leven. Maar misschien denken we te weten dat we dood gaan omdat we geloven dat we leven?

Zoals deze definitie gesteld wordt, ben ik het er niet mee eens, omdat er beweerd wordt dat, omdat we dood gaan, het leven bewezen is. Ikzelf denk te weten dat we alleen fysiek doodgaan omdat we geloven dat we werkelijk fysiek leven. Dus op een bepaalde manier klopt definitie 3 wel, ware het niet dat we alleen geloven dat we doodgaan omdat we geloven dat we leven.

Voor de rest levert deze definitie niet zo heel veel duidelijkheid op en bewijst het niet dat ‘dood’ noch ‘leven’ werkelijk bestaat. We kunnen ‘de dood’ alleen als werkelijk zien als we aannemen dat ‘dit leven’ werkelijkheid is, en we kunnen ‘dit leven’ alleen als werkelijk zien als we aannemen dat ‘de dood’ werkelijkheid is. Zonder de ene aanname valt de andere automatisch weg.

4. Dood is de ontkenning van leven.

Deze definitie spreekt me meer aan. Om dit te verduidelijken moet ik ‘het leven’, zoals ik het zie, definiëren. ‘Het leven’, in zijn werkelijke ware vorm, is ‘dat wat is’ en, zoals ik al heel lang probeer te verwoorden, is ‘dat wat is’ altijd, eeuwig en onveranderlijk — met andere woorden: het leven kan niet eindigen, het is eeuwig of het is niet.

Het geloof in ‘de dood’ als het einde is ontkennen dat ‘het leven’ bestaat, omdat het doel van ‘het leven’ leven moet zijn en niet doodgaan. Ik geloof dat ik dit al eerder heb geschreven, maar om te kunnen geloven dat ‘het leven’ bestaat, moet ‘de dood’ ontkend worden, dus als we geloven dat ‘de dood’ bestaat, dan ontkennen we automatisch ‘het leven’. Het is het één of de ander.

5. Dood bestaat alleen in vorm.

Dit is waar (volgens mij), voor zover ik waarheid kan overzien. Als ‘het leven’ eeuwig is, dan is het enige dat lijkt te sterven de vorm waarin het leven zich heeft vertoond, of liever gezegd: de vorm waarin het leven zichzelf heeft geprojecteerd.

Dit betekent dat ‘de persoon’ die wij in de vorm herkennen, nimmer hier op aarde is geweest en onder alle omstandigheden altijd absoluut veilig is geweest op de plek die nooit verlaten is. ‘De persoon’ die we denken te ervaren is slechts de projectie van de ego-denkgeest in de vorm; net zoals ‘de persoon’ die wij denken te zijn slechts een projectie van de ego-denkgeest in de vorm is.

Wanneer ‘de persoon’ sterft, is het de projectie die wordt opgeheven, en dat wat ‘de persoon’ leek ze zijn in die vorm, blijft onaangetast en eeuwig hetzelfde. We rouwen om het verlies van het contact met de vorm en vergeten dat de bron van die vorm onveranderlijk aanwezig blijft daar waar wijzelf in feite ook nog steeds zijn.

Niettemin blijft ‘de persoon’ die gestorven is zijn/haar geloof en overtuigingen behouden en is het mogelijk dat hij/zij zichzelf opnieuw projecteert in een nieuwe vorm in een nieuwe dimensie/realiteit, maar ook dan blijft gelden dat de bron van de projectie zich veilig op de plek bevindt waar het altijd was, nu is en eeuwig zal zijn.

(Dit is iets wat niemand verstandelijk kan begrijpen, ook ik niet.)

6. Dood is een leermiddel.

Ja, ‘de dood’ is het ultieme leermiddel om te doorzien dat het leven zoals wij het ervaren geen realiteit heeft in de werkelijke werkelijkheid. Maar het is niet ‘bedoeld’ als straf omdat we het nog niet begrijpen, omdat er in absolute werkelijkheid alleen ‘leven’ bestaat en ‘dood’ een illusie is, zoals ‘het leven’ zoals we het hier ervaren een illusie is, omdat het schijnbaar kan eindigen.

Als dit leven schijnbaar kan eindigen, dan is dat einde, ‘de dood’, het middel om ons te laten zien dat ‘dit leven’ niet werkelijk kan zijn, omdat het echte leven oneindig moet zijn wil het waar zijn. Wat waar is, is altijd en eeuwig onder alle omstandigheden onveranderlijk waar, dus als leven waar is, dan moet leven altijd, eeuwig en onveranderlijk zijn en in dat verhaal is er automatisch geen werkelijke plaats voor ‘de dood’.