Wat is “ik”? is misschien een betere vraag dan “Wie ben ik?” of “Wat ben ik?”. Niet per se bedoeld als vervanging voor die twee vragen, maar als toevoeging. “Ik” is waarschijnlijk het meest gebruikte woord en verwijst naar de persoon, of het lichaam, of de geest, of de ‘whatever’, dat wijzelf denken en geloven te zijn en niemand vraagt zich werkelijk af wat dat dan is.
Dus: wat is “ik”? In eerste, en misschien enige instantie, is “ik” de eerste persoonsvorm enkelvoud die naar onszelf verwijst. Zoals de vinger die naar de maan wijst niet de maan is, zo is “Ik” een persoons-vorm en niet de persoon zelf. Het is een instrument, een werktuig, waarmee we om kunnen gaan met de omgeving in de dualistische droomwereld, de levende realiteit waarin we schijnbaar bestaan. Ik hoef denk ik niet te benadrukken dat, bijvoorbeeld, de hamer niet de timmerman is.
In tweede instantie is “ik” de identificatie met een ongeëvenaarde shitload aan geloven, aannames, overtuigingen en misvattingen die zich, voor ons persoonlijk, in ons tijdelijk leven tot nu toe-, en, in het algemeen, in alle eeuwen van het bestaan tot nu toe, hebben opgestapeld. “Ik” is laag op laag op laag van geloven, aannames, overtuigingen en misvattingen die we voor waar hebben aangenomen… En dat is wat we denken te zijn; een shitload aan onwaarheden.
Die “ik” is wat bij elke gebeurtenis zegt dat het “ik” aangaat of dat “ik” het gedaan heeft. Het is dat wat alles persoonlijk maakt en zichzelf in het middelpunt van het universum plaatst. Maar, als die allesoverheersende “ik” slechts een cluster van geloven, aannames, overtuigingen en misvattingen is — met andere woorden: een shitload aan onwaarheden, niet een werkelijk iets maar slechts een aanname van iets — waarom plaatsen we dat dan in het midden van het universum en staan we toe dat het alle beslissingen neemt en overal een mening over heeft?
En is dat wel zo?
Autolyse 
Omdat die “ik” zijn bestaansrecht ontleend aan wat jij noemt alle “shitload”. Dus onder het in stand houden van die “shitload” ligt de angst voor het verliezen van dit bestaansrecht. Want wat is de “ik” zonder alle “shitload” die dus alleen de functie heeft een “ik” in stand te houden, een illusie van een “ik”… Daarom dus en tegelijkertijd is het niet zo.. 🙂
LikeLike
daarom dus en tegelijkertijd is het niet zo…is dan weer de twist. kan je er nog iets over vertellen illusje?
LikeGeliked door 1 persoon
Zoals ik het zie…
Dat wat “is”, is Waarheid, voor ons die in een “ikje” geloven is het geloof in een “ik” tevens de blokkade/verdediging tegen het herinneren van Waarheid. We leven in de waan van vergeten, en zijn dat vergeten…
Waarheid is daardoor iets totaal abstracts geworden iets wat ‘ik’ de dromer van de droom zogenaamd niet kan begrijpen, omdat we er het tegenovergestelde voor hebben gelegd en dat kan niets anders zijn dan ‘onwaarheid’. We noemen nu ‘onwaarheid’, ‘waarheid’ en ‘Waarheid’ is daardoor op de achtergrond geraakt, wat een constant gevoel van ‘ongemakkelijkheid’ teweegbrengt, omdat van Waarheid iets anders maken dan wat het is, wel onnatuurlijk en ongemakkelijk moet voelen. Dus de “shitload” oftewel dat wat we ons leven en de wereld noemen, is een poging om van Waarheid een eigen waarheid te maken, wat niet anders dan in onwaarheid kan resulteren.
Wat niets anders is dan een denksysteem dat alleen in stand kan worden gehouden door erin te geloven en het zo een schijn van waarheid en continuïteit te geven.
En toch kan de herinnering aan Waarheid nooit helemaal verdwijnen in de vergetelheid van de chaos en de shitload en het herinneren is dan ook onvermijdelijk als we ook maar even inzien dat het geen enkele zin heeft om iets anders te willen zijn dan Waarheid, ook al kost het opgeven van de waan, van onwaarheid ons ons hele zorgvuldig opgebouwde verdedigingsmuur, opgebouwd uit en met shitload. Op een gegeven moment is het genoeg is genoeg, dan is het kantelpunt bereikt en begint het terug herinneren in Waarheid, stap voor stap. En de hele lading shit wordt beetje bij beetje terug gegeven (vergeven) aan Waarheid, waar het gewoon in oplost, omdat het al een onmogelijk niets was en is.
Het zal onvermijdelijk gebeuren als de denkgeest, de dromer van de droom, er aan toe is. Schijnbaar in de tijd, als de tijdlijn zich totaal terug herinnert in het ‘ene punt’, waar de onmogelijk reis leek te beginnen, maar nooit echt begon.
Een reis zonder afstand.
LikeGeliked door 1 persoon
prachtig. bedankt
LikeLike